Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 36]

Onthoud Amerika,

Wij zijn één dat toenam, zijn wij en waar.
In de ceremonies en in de stilte zingen wij de woorden,
zeggen wij een geschiedenis aan, zingen aan een oud lied.

Wij schatten de plaatsen; zij nemen ons.
Naar eigen gebruik vormen wij ons.
Wij kennen het lawaai van alle lawaai dat wij droegen.

De rijke smaak ervan is op onze talen.
Wij zouden de personen willen zeggen
die wij te zeggen hebben, opzettelijk, hebben te zeggen, te gaan.

Wie is uitzonderlijk in de geest en wie wijst nu aan.
De kinderen. De kinderen. En gezien hoe onze tuin zich ontwikkelt.
Met de handen! Oh, zeer zelden in een rij. Die bloeit.

En meer, dit, niet meer kunnen wij toelaten.
Wie waren die vele personen, die kwamen,
die geen volledige personen konden worden.

Wie kregen dezelfde mogelijkheden van zongrepen
van de deur van de revolutie van de mogelijkheid,
of niet aan wie de wet is weggegaan.

Wie waren die vele personen die kwamen
bij wie het hoofd de chaos niet kon verlaten
om op hun manier ons het hart te vormen.

Wie bouwt, rond de berichten van de strijd. Het kind.
Het kind kent het en gaat niet weg. Wij kennen dit.
Wij vormden dit. Dit was altijd wat wij zeiden.