Het Liegend Konijn. Jaargang 8



[pagina 214]
Stro Enkele strootjes, strogeel, dun als stro verstrooid in de gedachten aan het huis in strogeel koren met het strooien dak, de witte stokrozen, de deur gaat open: een veld dat onder grijzen even oplicht komt zij buiten, weet van niets, verzamelt wat verging om niet te duren, aanwezigheid zonder belang voor foto-albums, memoranda, beeldbanken al zet zij, met mijn rug tegen haar warme muur, in iets van schroeilucht al, mijn uitgezeten straf om in de nog te zetten stap, de denkbaarheid haar huis te vinden in de zinderendste staat, onder de schrammen, tegen de verwildering en de drift niet langer min of meer bestand: enkele strootjes, strogeel, dun als stro verstrooid.