Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 137]

Teeltbodem

Ben ik de enige die de voren over akkers zag kronkelen,
het overige geschikt als losse zoden? Gezegend het oog
dat de akker deed dampen, een doornenkroon legde rond
de voeten van het bos, steden achter de horizon tot leven
bracht. Daar kwaakten wetkenners het tikken ten gehore,
daar kerfde ik in bomen. Als de hoogste -

Ga door, bereken de seconden. Dag Sont, dag steppen
zonder end. Dag tweekoppige vogel in het zoete wapen,
dag hofhouding in stadjes waar alle gedachten uitlopen
op hertenjacht. Ben ik de enige die thuis is in het kijken?
Wie wil mijn gedachten als wat ik deed al zinloos scheen?
Dag Picardië. Dag pikhouweel en karrewiel, het wikken

is over. Liefste, omkijken zal ik, al verwar ik vooruit en
achterom, al ben je aan traanpunt en hoornvlies onttrokken.
Ik zag wat ik niet zie: lichtkathedralen slorpten ons op,
bundels maanlicht schoten de maan tegemoet. Autowegen
liepen taps toe, de einder zette een stip, in het parket zette
de cello zich schrap. Een wegenlied klonk door de kieren.