Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 114]

Offerandes

Ik heb iedereen maar vast begraven,
vriend en vijand. Vrouwen en kinderen
eerst, oude liefdes. Vrienden. Familie.
Ik ben zo slecht in afscheid nemen,

ik heb geen talent om te verdragen
dat de mensen die ik ken verdwijnen
op een dag, ongevraagd vervangen
door gezichten die ik niet herken.

Ik verdom het. Dan maar liever
al die mensen tegelijk, een plein vol
kisten en ik op een stoel, stemmige
muziek, ik zoek nog wel wat uit.

Zo bespaar ik iedereen meteen
de droeve plicht om naar elkaars
uitvaart te moeten gaan. Laat mij
de laatste veteraan van Verdun

maar zijn, de jongste baby op de
Titanic. Wanneer ik met een handkar
vol bloemen over het kerkhof scharrel,
bonkt en klopt het ondergronds in

honderden kisten. Ze willen eruit.
Ik begrijp dat, hurk overal neer, fluister
sussende woorden, dek iedereen toe.
Het is beter zo, vooral voor mij.

Ik offer mij wel op.