Het Liegend Konijn. Jaargang 8



[pagina 99]
De nachtbrakers Haar schoenen schetsen een dansvloer in de regen nog even en het plaatje is compleet slechts hier en daar een zitplaats uitgespaard voor het op maat gesneden thuispubliek mijn jas die even jarig is als ik mag nu wel eens op eigen benen staan een koude wind steekt op, beweegt hem tot enkele danspassen Ze heeft al haar vriendinnen uitgenodigd ik praat met niemand die ik niet herken ze leent in fotoalbums hun gezicht mijn hoofdhuid begint voorzichtig los te laten ik voel me thuis, omringd door mijn gelijken Twee televisies, op elkaar gestapeld midden in de kamer, daaromheen zitten de laatste feestgangers bijeen het is winter en we warmen onze handen aan wat zich buiten afspeelt wie maakt zich uit de sneeuwstorm los, een man staat dampend in ons midden, hoor de buren eens fluisteren, nog een schaapje op het droge die herderin vergaart een hele kudde hij hangt zijn regenjas te drogen op de knetterende televisietoren hij heeft de deur achter zich dichtgeslagen mijn jas heeft net nog weg weten te glippen wanneer die later uitgewaaid weer terugkomt dan staat de man nog even dampend in ons midden zijn regenjas heeft vlam gevat, de toren een baken in de nacht