Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 66]

Berichten uit Mölköl

I

Niets wordt vergeten in dit dorp. Hier leven
mensen in gestolen tijdsgewrichten die herkauwd
en ingeslikt worden tijdens dagelijkse wandelingen
in straten, samenkomend op tochtige pleinen
met vochtige abge-eckte hoekjes waarin meisjes
staan die de nacht overleefden uit al hun gaten
zaad druipen en roepen dat het uit en over is, jaja.

Jaja het is uit en over, natuurlijk is het uit
en over kan altijd nog roepen moeders die
vanaf de kant stenen in het water gooien omdat
dat kringen maakt die vanzelf weer overgaan.
Kleine hartenmeisjes zijn het nog, met strikken
bebloede vingers en een telkens dode pop op zolder.
Niets wordt vergeten in dit dorp.

[p. 67]

II

Er staat een caravan in het bos, net even buiten het dorp.
Ik sliep daar vannacht tussen een verdwaasde man
en een heldere vrouw terwijl buiten een optocht van dorpelingen
voorbij trok, zij droegen een baar met een dode man erop.
Zijn tong hing uit zijn mond, zijn bloed was bewezen
ze zochten zijn moeder want hij moest terug naar huis.

Te laat te laat, zongen de mannen in pakken en de vrouwen
met witte mutsjes schudden de laatste verzinsels uit hun
mouw die niemand opving. Ik kroop uit bed men had mij
nodig. De dode man, de droom, het bos, de verzinsels, de regen
die later alles af zou wassen tot het in keurig afgemeten
en gladgestreken velletjes tussen de bomen zou komen te hangen.
Daar verheugde ik mij nogal op. Daar aan de rand van Mölköl.

[p. 68]

III

En toen alles hing en voorbij ging aan de vrouw die liever
elders helder was dan op de plek waar het draaide
toen kwam de man uit zijn blikken hol, stond daar
in die nauwe wereld van aan elkaar gehangen verzinsels
die klapperden in de wind, tegen zijn armen, zijn benen
en hij deed niets om ze te weren. Hij deed niets om het
klapperen te verstaan, hij draaide zich om en sloeg mij blind.

Daar had ik mij nooit op verheugd maar zo gaan die dingen en
worden herhaald, want alles komt terug in Mölköl als je lang genoeg
wacht, en dat doe je want waar moet je heen. Er is alleen een dorp
en een bos, daarbuiten is het kaal en afhangend, alles glijdt er
naar beneden dus liggen tussen palen stinkende lijken op elkaar
gestapeld van mensen die weigerden de tijd nog langer te herkauwen,
de sukkelaars.

[p. 69]

IV

Niets wordt vergeten in dit dorp. Men sloeg de man dood en hing
zijn tong aan een tak. Op een vrijdagochtend en als eerste die dag.
Te laat te laat zongen de mannen en de vrouwen schudden de laatste
verzinsels uit hun mouw, ik ving er eentje op. Ik sla je blind las ik
dus kon weer zien. Ik zag hoe de moeder werd gezocht, hoe de
verzinsels glad en nat doorregend raakten, opgehangen werden
ter afschrikking, ik zag de baar en de dode man.

Men vroeg mij te helpen, de man was zwaar en ze zochten in zijn
zakken naar wat overgebleven tijd. Ze vonden niets, ik had niet
anders verwacht. Hoe til je een zware volle man, dood, over palen
van een meter hoog. Gewoon gooien, smijten, met dicht toegeknepen
ogen en een groot vergeten achter de hand? Toch schrijf ik dit op,
want wie zich niets herinnert wordt uiteindelijk gevonden in de bossen
rondom Mölköl. Er wordt namelijks niets vergeten in dit dorp.