Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 26]

Men schort wat op 's nachts

Altijd moest de berm vol boterbloemen
en brandnetels staan. 's Avonds gloeiden
onze benen schrijlings om het zonlicht.
En iemand spon ons, doornroosjes, in.

Tot de klok opschrok, een slagboom viel.

Nu slaap ik op stelten, de natte droom
van een flamingo in de dierentuin.
Of ik loop uit, vlieg haast als een vuiltje
in het oog van een razende nachttrein.

Zo schort ik schrijvend de nacht op:
in de logica van verende voeten,
de chaos van een kwebbelend brein.