Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 22]

Mangat

Ze voorzag in oude lakens en dekens,
spande een tent in de tuin aan het huis.
Eenvoud lag in zijn fundamenten:
wasdraad en spelden. Door een spleet
in het laken kroop ze

naar binnen. Daar onder filterend licht
golfde het zand, een strandstoel werd vlot,
het zeil hing strak. Zo stil en eindeloos
lag heden in haar - zeeën van tijd.

Toen viel geluk haar in als vuil spel
het huis aan de tuin als een propere grap.
De wereld was vrouwelijk, een mangat.