Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 194]

Boijmans op woensdagmorgen

Er viel genoeg te kijken als je wilde maar wat zocht ik
in een zaal vol ogen. Alleen omdat het gratis was
en dagenlang geregend had.
Ik zag mezelf nog graag als soepmakende persoonlijkheid
in de weer met venkel en selderij en toen
uit blik en toen ook dat niet meer.

De weg erheen was overmatig vorm gegeven, een lijn die zich
niet af liet dwalen, niet geschikt voor wie gewend is
in de berm de route uit de tas te halen of wegens
opkomend verlangen naar uitgebreid koken
of dreigend onweer af te haken.

Portret van zus en zo kijkt wel bijzonder in verwarring
naar mijn komst. Waarom blijf ik zien op wie ze lijkt,
alsof een hoofd dat ergens hangt
altijd de helft is van een stel.

Trouwens niemand ken ik nog persoonlijk,
wel lees ik soms de bordjes
naast de schilderijen of
handgeschreven briefjes naast een bel.