Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 189]

Ester Naomi Perquin

^o Utrecht, 1980

ontving in 2007 de Eerste Debuutprijs Het Liegend Konijn voor haar bundel ‘Servetten halfstok’.

Recentste bundel: Namens de ander (2009)

[p. 190]

Samenvatting van de vlucht

1

Genoeg om mee te reizen: de eerste de beste muziek, het razen
van het vrachtverkeer, gezang van staal, de doffe klank
van wat hier in de remmen moet.

Je breekt één zijweg open en je stroomt al vol. Onderweg is men
voornaam publiek van vogelkenners dat geen naam vergeet,
men heeft gevoel voor veren, denkt de aarde vol
lichtvoetigheid, trekdrang, uitvlucht.

Er is een langzaam breken zichtbaar als de rij zich splitst: randwee
en kernwee. Afslag Zestienhoven. Stilte dwingt de blik
naar boven. Zacht trilt de koffie in de bekerklem.

[p. 191]

2

Er zijn geluiden die je graag zou willen horen, een redelijk begin.
Je had er groot mee kunnen worden: beetje kijken naar vertrek,
de aftocht van de wagens, schurend zingen
dat geen lucht meer vindt.

In plaats daarvan volgen plotseling die vormelijke zingen, jagen
de teksten over de borden: dit is de tegenstelling van gefluit,
hier is men opgeleid, gepland, bedreven.

Men nadert nog een knooppunt, bedenkt en asfalteert zich dan.
Je kiest nu eenmaal altijd opwaarts,
het luchtruim in of uit.

[p. 192]

3

Als je hier moet zwijgen dan bij voorkeur wederzijds, stilte
om stilte te bestrijden. De knoppen lichten op, de tocht
hangt af van dadendrang en vluchtbewijs.

De stoelen en de vleugels zijn bemand. Er moet nu weer
muziek zijn om het hoofd te blijven dempen. Een test
voor wie zich nog aan vliegen waagt.

De lijn buigt langzaam krom. Je denkt dat het wel gaat,
voegt in, leert wat men doet in de bovenste luchtlaag,
mist door een onverwacht mooie gedachte
alsnog de laatste afslag. Keert niet om.