Het Liegend Konijn. Jaargang 8



[pagina 136]
Variatie 6 Hij je ogen: het kleinste landschap, maar om te verdwalen moet je niet eens kijken, de lucht erboven volstaat en schenkt de plassen op de weg van verdrinken een diepte die je niet kent terwijl je steentjes voor kruimels neemt en de wereld in je ogen sluit
Zij vind eerst een venster en begin dan te kijken, te zoeken naar iets dat blinkt, leg je oog in het landschap en vroeg of laat een ekster, een meisje dat steentjes in haar mond steekt en zingt populieren stemmen de lucht muisgrijs, de toonaard van ijs dat zich zet, trek een lijn van nu naar ergens anders, spalk je pijngeworden blik, keer terug en schuif je gedachten dicht