Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 124]

Schot

Het is weer rustig in het land.
Eerder waren dagen kort en laveloos.
Wij sprongen rond en dartelden.

Eerder vlogen wimpels uit,
ging men in het dakraam staan.

Op het bordes staat een wapperende vrouw
die zich vlaggen om het middel bindt
en de benen schaars ontbloot.

Haar buik plakt als een parasiet
tegen de ingewanden. Ook
hangt de man als een schaduw boven haar
en verhindert alle opbouw.

Net als de arts weigert hij het mes te verzetten.
Zij heeft een volledig lege maag.

Nu zwijgt de hele avond
tot waar wij in de afgrond staan.

Zij wilde een wit leven, maar in ruil daarvoor
kreeg zij grote grijze lanen.

Ze verkoos het blad,
maar kon in het donker de pen niet vinden.
Zag de katten ongemerkt van plaats wisselen
terwijl zij toch toekeek.

Men kan verlangen naar een donker land
maar boven zeeën staan de winden zwak.

[p. 125]

 

Zij had niets, kon ook niet kiezen

 

voor iets dan afgrond.

 

 

 

Waar hielen stram zijn,

 

slaat men hakken uit.

 

 

 

Ondertussen suizen wij als een fietser in het avondlicht,

 

dragen we handen hoog.

 

 

 

Verlief uzelf.

 

Vergeet de geur van bezwete lakens

 

en ochtenden vol slaap.

 

 

 

Doe een rustige, zorgeloze dag

 

en breek de wanden uit.

 

 

 

Ontkleed mij in uw denken,

 

maar nooit meer dan een ogenblik.

 

 

 

Deze hoeveelheden zijn bepaald in het voorgeborchte,

 

waar wij gewogen werden op ons lichtste punt.

 

 

 

We zijn naamloze wezens,

 

maar het ontbreekt ons niet aan tederheid.

 

 

 

Ga verder als u wil.

 

Verwacht niet dat ik hetzelfde doe.

 

Beslis u ver van dit punt te houden.

 

 

 

We hebben geen wanden rondom

 

die anders zijn dan blauw.

 

Zo goed zijn we gegijzeld.

[p. 126]

 

Sta stil, maar hoop niet

 

dat de dauw loslaat.

 

 

 

Zeg: ‘loop’,

 

dan zal ik met u lopen.

 

 

 

Hang de was op, verlies de vezels

 

in uzelf. Kom thuis.

 

 

 

Daar zal een tafel staan

 

met kaarsen, brood

 

en een eeuwig wapperend kleed.

 

 

 

Er wordt als de hemel oud geworden.

 

 

 

Ga dagelijks op reis,

 

wacht hier in deze kamer.

 

 

 

Verwacht niet dat ik u opzoek.

 

 

 

De vrouwtjes moeten kinderen baren,

 

de mannetjes strompelen naar huis.

 

 

 

Zij geloven in wat niet bestaat,

 

willen altijd elkaars armen zijn.

 

 

 

Ga zitten als dat moet,

 

maar blijf niet grenzeloos

 

om afstand vragen.

[p. 127]

 

Verwacht mij nooit meer.

 

 

 

Ik zie u

 

en kruip dag en nacht steeds dichterbij.

 

 

 

Ga door. Niet in dezelfde nacht,

 

hetzelfde verhaal, dezelfde

 

ontilbare diepte.

 

 

 

Ik geef u mijn sleutelbeen.

 

Verwacht niet dat het u dragen kan.

 

 

 

Geniet van de perfecte vorm

 

die krachteloos uw stem verspreidt

 

over mijn lichaam.

 

 

 

Ik zou alles geven

 

om er op te huilen,

 

 

 

maar het behoort u toe

 

en als de avond ons versnijdt,

 

kies dan uw wapens.

 

 

 

U weet nooit wie ik zal zijn.

 

 

 

En als u denkt dat u daar bent

 

waar ik u het slechtste raak,

 

dit zijn ongewenste taaluitingen.

 

 

 

Leef dus sierlijk. Op zijn minst.