Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 103]

Paul Demets

^o Deinze, 1966

is ook essayist en recensent.

Recentste bundel: Vrees voor het bloemstuk (2002)

[p. 104]

Ondood het

1

Wie weet waarheen het ons leidt. Vreemde kleren.
Het ligt hier als van anderen geweest. De zee
een stroom van geluiden. Ze schommelen
in het glas waarvan jij nipt. 's Nachts woont het

zelden waar ons huis staat. Het wijst ons
een kamer aan. We slapen er als gast en
horen sneeuw langs de gevel dalen: ladders
uitgeschoven om ons in ons waken te verdoven.

Dan zet het een hoge keel op; er zwaait
een raam open, deuren gaan met ons
hun koudste gang. Als alles waaien gaat
is er de plek, het nest dat leeg in ons

maar beslapen door ons wordt aangeraakt.
Het grijpt ons aan, het heeft ons beet. Het is
het wit dat op onze schouders wordt gestrooid.
Een meeuw krijst haar afgrijzen voor een vlok.

Hier was het nooit. Het is waar onze adem stokt.

[p. 105]

2

Het rekt zich uit, het wordt wijder dan de tijd.
De lucht is gepixeld zodra de regen het
van het uitzicht overneemt. We kunnen wachten
tot het plein uitschuift, tot we weten waarom

iedereen zich haastig uit de voeten maakt.
Iemand slaat achter de huizen met zijn vuist
op tafel. In het ene dal of het andere flitst het:
aan, uit. Kussens houden nog de vorm

van zitten aan. De wind dobbelt om de parasols.
Kan iemand de lens in kijken; het wijst
op plastic tassen, een fles. En daar, onder
een deken in de regen. Als alles vervloeit

is daar het ademen, het deinen, trekkenbenen
soms. Hopend op een plaats in de hoofden
van passanten. Zoals het hen voor de voeten
loopt. Nooit wijken ook wij verder uit, als wanneer

het oprapen wil. Als het op ons tillen hoopt.

[p. 106]

3

Nooit is het weg van haar lichaam
en zijn verleden. Moeders zijn routes, ze voeren je
langs wandelpaden en geraken elke zondag zoek.
Dan past het volmondig op zijn ijsje, vingert

het suiker van haar wafel en tafelt
met de gretigste vaders die beperkt zicht
veinzen achter hun zonnebril. Het roept haar stem
aan, het ligt haar met vingers op de lippen

en echoot na tot klanken een vlucht
nemen boven de kreten op de tuigen uit. Laat
het dommelen dan haar schoot inpalmen;
iedereen in beeld denkt mee hoe gelijk het is

als haar handen het schikken tot het
in de juiste plooien ligt. Het wees ons het bloed
van gistende kersen. Hier waren we eerder.
Een vrucht die geen vrucht meer maar

een gedachte is.

[p. 107]

4

Een granaatappel glimt op tafel. Vuur heb je
om zonder talmen bij jouw gezicht te brengen.
Bij de eerste trek zitten je wangen je als gegoten.
De fotoklik die jouw fijngeknepen ogen ritmeert.

Vanalles kan er gebeuren: hoe je, ogen dicht,
rook snuift om ademen niet te proeven. Het
ligt met jou op de chaise longue eindeloos
te wezen. En in dat beeld een kier

van niets, een beeld dat langs zichzelf
heen strijkt, een met de tong over lippen glijden,
water en oever voorbij. Het kijkt in een spiegel
en tast blind naar een hand waarin het

gesloten wil blijven. Het is zij en zij is het.
Nooit geraak ik binnen in dat gezamenlijke
ogenblik. Laat mij kijken in die kier: een beeld
staat niet stil als het is bevroren. Het valt

aan diggelen, maar het was er altijd al.

[p. 108]

5

Boven het warme water glijden druppels,
niet weg te wassen. Het verzinkt met haar
in bad, alsof het jaren onder water heeft
gewacht. Dan richt het zich op: iemand

zingt zich het heden in. Er groeit wier
over haar schouders; haar hals kleedt
zich om tot schacht van klanken
uit een diep theater. Het steelt haar stem,

sneeuwblind wordt ze door het licht
dat haar ogen likt. Het maakt iets smerigs
van haar huid. Het schikt zich naar haar
plooien. Naar mispels smaken haar lippen.

Daar vaart het op rimpeling, op naar adem
happen, met zoutsmaak in de mond
verzinkend en zoekt het zich een weg langs
haar benen omhoog. Het havent haar.

Als het aanmeert, ligt ze droog.