Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 98]

Rust roest

Ver weg van elkaar zijn wij de dag
in dag uit geketende verbeelding
van elkaar, denken wij niet
dan aan 's avonds thuiskomen
in onze liefde met het moordend lied
en de herfst en de stille takken
waarmee wij elkaar naar de kruin steken
tijdens het avondmaal dat nooit
en nergens het laatste zal zijn.

De hele tijd zijn wij jaloers op ons
zonder elkaar, knarsen op kantoor
met de tandeloze gedachte aan later,
werken en zuchten in elkaars naam
een werkdag lang tot wij worden
als herfstbladeren, steeds meer moe
van het al lang gevallen zijn.

Maar op het eind harken wij dan die vrije,
zenuwtrekkende uren van elke dag bijeen,
keren huiswaarts en vegen het gemoed
dat wij zometeen weer zullen besneeuwen,
aan de eettafel die ons een naam geeft
en in het bed dat wij zullen bestijgen
om 's nachts met kettingen en winter
in ons vel, met kapotgevroren voetstappen
almaar ons roestige huwelijk te begaan
op al zijn platgetreden paden.