Het Liegend Konijn. Jaargang 8



[pagina 97]
Hout Het duurt en het duurt: het denken dat het voorbij is en het toch hier in de kamer horen knarsen, dat huwelijk van ons zonder tanden, met de geur van lege koffiekoppen en niet gekochte croissants op deze ontbijttafel, ieder verschanst aan één kant van onze verstandhouding van hout en steen, van afgezaagde moppen en poten. Er is niets te vertellen, niets anders dan dat we weer uit ons bed zijn geveegd door de houten dageraad waarin wij de zoveelste bijl planten, turven hoe lang al, hoe lang nog wij. Elkaars verlangens lezen we al te traag aan flarden, tellen ze elke ochtend af, want we zijn elkaars kreupele bladzijden moe, maar niemand zegt: boeken toe, want nog voor we wakker worden is er weer en weer een nieuwe dag als een schuur waarin wij voor dood liggen en gestapeld worden als brandhout.