Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 215]

Paradijsvogel Cesare

Van wie zijn de stemmetjes?
Waar komt het licht vandaan - vonken die door haarvaten
uit poriën uit vingertoppen lekken. Ze houden er enkele seconden huis
waarna we weer in het donker zitten.

Het hoofd van Cesare: een schroeivlek in het laken.
De bleekheid van Cesare: withete as.
Zijn zwijgen: onze nacht.

Beurtelings overlopen we aan het bed een lijst van mogelijke stiltes
- kralen tussen vingers. Cesare ligt roerloos, maar we weten
dat hij al jaren op de rand van het dak staat, een straaltje
uit oren en ogen alsof hij al neergekomen was voor hij kon springen.

Zo heeft hij zich laten vinden om meer dan ooit te leven
in onze onmogelijkheid
te begrijpen.

Als Cesare na zijn jarenlange nacht de ogen open doet, zullen we dan
eindelijk naar hem toe kunnen springen - een paradijsvogel
die met gestrekte hals los door zijn hoofd heen vliegt? Zullen we dan
eindelijk zijn vergezichten zien?