Het Liegend Konijn. Jaargang 7



[pagina 213]
Emily's mug De aanleidingen zijn even gevarieerd als het leven zelf, het leven dat in plassen krioelt en zich verpopt. Gehurkt zit Emily tussen haar knieën te kijken, een vinger roerend door het water, letter voor letter ontcijferend wat het leven is als ik maar zou, als ik nu eens, had ik maar, als ik nu eens voorgoed... Rusteloosheid, beduidend tragere bewegingen dan normaal. Rode muggenlarven beklimmen Emily's arm, scharlaken draadje rond haar pols. Het is alsof ze ons niet langer hoort, stap voor stap in iets verdwijnt, op sleeptouw genomen door een stem waar wij bestaan noch diepte van kennen. Gevoelens van schuld en hulpeloosheid, verlies van belangstelling voor aangename activiteiten. De plas zal verglazen tijdens de uitzonderlijke winter. We zullen voorovergebogen met lange halen schaatsen, de handen op de rug, en proberen te vergeten - het gezicht dat ons onder het ijs aankijkt. Zal ze op een zomerochtend terug thuis komen, beladen met geschenken?