Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 109]

Bezoek nr 12 625

Ik ben eeuwen en eeuwen te vroeg geboren, ik had haar nog graag zien
vliegen of geweten welke beesten nooit meer zouden leven, maar toen

ze last kreeg van het licht, zette ik me aan de tafel waar we die avond aten
en vergaten dat tussen het tikken van het bestek een weerwoord zat: niet eens

een heel groot antwoord, of geformuleerd als een moeilijke vraag, neen.
Ze was de perfecte windmolen om te bevechten, en blij met heel weinig

of zelfs niets. Kamergeheimen waren er niet, liefdeslobby's evenmin.
Al drie weken wachtte ik op een antwoord op haar slaap, en wist bij het

verlaten van de tafel dat morgen het ontbijtlicht voor elkeen anders valt.
De stoel zet ik keurig recht. Achter je valt een deur soms zacht in het slot.