Het Liegend Konijn. Jaargang 7



[pagina 102]
Bezoek nr 12 618 Het in de kamer stiller maken dan in haar bloed: de kloppende kever uit de muren slaan, de ontwijkende gordijnen weer in slaap duwen, de koffie loopt langzaam dood. Zwijgzaamheid tekent zich in zwarte schaduwen op de muur, eerst vlinders, herten, een logge walvis, dan worden we hazen in hoog gras. We spelen smerige beesten. En daar in de kamer krijgen haar hersenen een stem, zoals haar bloed spreekt: vanuit de stam zaait haar liefde zich uit. Ter plaatse trappelend, want een dode zwartvis ben ik, schokschouderend en trillend lig ik op bed. Mijn handen zijn gevouwen in een dwang. Want van wat blind de weg weet in mij; de eigen rigoureuze liefde als weerwoord, ben ik bang.