Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 64]

Abgesang

Giacomo Girolamo Casanova, seigneur de Seingalt - kasteel van Dux in Bohemen, 1792:

‘Hoop nog steeds koppig op een betere wereld
en wat meer fortuin. De stoom ontsnapt aan de ketel
en is vrij. De buren boven lachen scheef naar mij.
Vroeger was het alles anders dan vandaag.
Avonturen, schandalen, ongeluk. Ik kreeg de volle laag.
Eens was het Dag. Nu op een haar na Nacht,
Seizoenen tellen niet wanneer je stervend bent.
Verleden zaken zet ik peinzend op een rij.
Ik sluit mijn ogen en al wat ik zie is regen
en een rij gewonde monden boven tafelzilver.
Mijn kamers zijn even leeg als nu het land:
de engelen varen luisterrijk ten hemel
in zin zus of zo, maar de avond valt nog steeds
slecht gecast in een spel van niks.
Door het moordenaarsklimaat schiet overal
nieuw onkruid op. Tonen kreupele buren hun
vertrokken koppen die niemand ooit zo zag.
Dichtgetimmerd in een kist, opgesloten
in een hok of in een kamer
die je eens liefdevol omsloot
schrijf je:

“Afgelopen. Niet meer. Punt uit,”

en ondertekent beverig. Buiten huilen beesten.

[p. 65]

 

De Boheemse beulen en hun knechten vegen stoepen

 

schoon, besmeuren muren. Naar hen is elk hoofd opgeheven.

 

Te midden van de kuiperijen houden zij de wanden waterpas.

 

Stippelen zij de toekomst uit, bleek en nu al versleten.

 

Deze kamers schokken nog het meest van allemaal.

 

Kil van hart en killer nog van geest, knipperen mijn

 

windhond en ik in geblindeerde vertrekken

 

naar uitgangen die niet meer bestaan.

 

Vele jaren zijn aldus vergaan. Langzaam

 

brandt wat slijt, scheidt, snijdt, barst, rafelt of verdeelt

 

om mij tot dit verweerd diëet te krijgen, flakkerend

 

naar zijn eind. Nu, in een ouder handschrift

 

krabbel ik bibberend mijn naam. Eens kende ik

 

dit leven hier, dit kasteel zoals die lantarenlichtjes ginder

 

blinkend in snoeren aan de overkant van de rivier.

 

Deze lanen die blijvend geuren naar mijn soort. Maar nu

 

blaft en gromt mijn geest in deze zuurstofloze lucht.

 

Ben ik geen brommende gids of cerberus

 

maar wrakhout voor het schuthok, vol schaamte

 

snuffelend. Een en al koude neus op zoek naar mij.

 

Melanpyge I? Melanpyge II? Nee!

 

Een panisch soort gekwebbel stijgt op in mijn lijf.

 

Wild van verlangen naar mijn schaduw in deze ledigheid

 

strompel ik jankend de ruïneuze lichten tegemoet, krom

 

het leven in, waar kluiven, katten en bazen rondkrioelen.

 

En waar ergens ook Haar naam nog moet zijn.’