Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 23]

Een paar decennia te vroeg in deze nacht verzeild

Langs een onbetwiste provinciale weg
kwam je de engelen en vrienden
van je vader tegen.
Bij de eerste bussen naar de stad
of diep in de nacht
op de terugweg van de kermis.

Je vader herinnert zich een stem
die in het voorbijgaan vroeg
waarom de nachten zo onrustig zijn geworden.
De wereld leek een paar decennia te vroeg
in deze nacht verzeild.
Er scheen een ander licht.
Dat zagen wij. Herkenning.

Je vader kon het later niet goed duiden
maar had iets in de ziel gekeken
doende tussen de kapotte lantaarns
de weg naar huis te vinden.

Je had het over de lome avonden
en de meisjes die net engelen waren.
Daar nog een overlevende tegenkomen
die je in geen jaren zag.
‘Kan jij je dat voorstellen?’ We konden niet anders.

Dat maakt passend wat de tijd verwaarlozen wil.
Of dat ook geldt voor de man
die met ons opliep en diepe steekwonden
van de kermis had meegebracht?

[p. 24]

 

Worstelend met windkracht zes

 

en andere engelen van de herfst

 

een heel stuk van de wandeling

 

uit ons geheugen kwijtgeraakt.

 

 

 

Hebben daar uiteindelijk een vinger verloren

 

en het de dag daarna

 

op een botsing, een worsteling in het donker

 

gegooid, niet eens zo ver

 

bezijden de bewaarheid.