Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 193]

Respecteer zijn laatste wil

Strandrecht lopend naar le Grand Bé,
een eilandje, enkel bij laag tij bereikbaar.
Klauterend op de trots van een dichter:

‘De grote schrijver de Chateaubriand
heeft gewild hier voor eeuwig te rusten
om niets dan de zee en de wind te horen.’

Ik hang mijn blik om het kruis. Doodstil
is het niet. Ik hoor François fluisteren:

‘Nu eens voel ik mij een overbodigheid,
niet bij machte het vulgaire te overstijgen,
dan weer meen ik over enige kwaliteiten
te beschikken die niemand apprecieert.’

Zienderogen naderen de schuimkoppen.
Wat rui ik hier eigenlijk? In hemelsnaam
beduimeld. Intijds, hoe redzaam ben ik?

Met lede ogen aanzie ik de Chateaubriand:
hij blijft manhaftig drijven boven de eeuwen,
ik moet mijn vinnen verroeren, vergankelijk.