Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 153]

(Even zomer)

Het land hieromheen dat permafrost leek, kent nu alweer begroeiing
in april waren er bloemen, maar dit is juni onverbiddelijk
straks nog meer is het zomer, geen wind, dit is lucht in stilstand
steeds dikker want ze neemt op
de geur die de honden achterlieten in het betonnen karkas
de geur van de geiten, vijf dikke, vier geiten, één bok
liggend in de langste schaduw van de dag

Eerst was alles nog grijs of grijsbruin, een vlakte
van kou, de vorst diep in de grond
's ochtends is hier het meest leven
de lucht zuiver ondanks de wolken, de grond blauw

Naar buiten gekomen daar het hart op te hoesten
neer te leggen zo warm en nog bonzend
dieper te reiken de darmen ook, de damp
te zien opstijgen. Kijk dit is de grond en
dit is mijn hart en dit zijn mijn darmen uitgestort
over drie maanden vorst. Het hart pak ik terug
meer leven dan dit zal voorlopig niet meer

De lucht is dik en niet alleen voor de geiten
is beweging een poging tot wat eerst
nog zo makkelijk ging. Dit is geen kwelling, dit is
gevangen te zijn onder een wollen deken van stank
op zijn minst zijn de anderen deze asgrauwe geiten
dit is geen vlakte. In het onkruid roesten de ijzeren aderen van het karkas
een snee heft de grip van de lucht voor eventjes op

[p. 154]

 

Tussen de geiten gezeten, daar de roest met

 

mijn bloed te vermengen. Nee, voorlopig

 

is dood een onmogelijkheid. De schaduw trekt verder

 

Ik tel vijf geiten, vijf dikke, drie geiten, één bok

 

en een kadaver van stof.