Het Liegend Konijn. Jaargang 7



[pagina 136]
[Ho wat hij doet!] ho wat hij doet! de wind wat hij deed hij huilde onophoudelijk hij hield een trap gereed hij sloeg sculpturen in het donkerblauwe zeil boven de vistent van het Sint-Katelijneplein in Brussel er stond in grote letters Noordzee op het zeil en een in witte lijnen getekende vis die bellen blies het geluid van de tokkelende gitaar in café de Monk aan de overkant maakte mij en de omstaanders ziek wij verdroegen het niet met vlakke hand op een krant te slaan omdat je dacht aan een vlieg de daklozenkoningin voor het raam bepaalde de maat van de wereld aan de hand van een tafel alles aan de andere kant bleef onzichtbaar de horizon volgde de hoogste lijnen van de daken toen ik de straat overstak liep ik nóg aangedrukt tegen de huizen de stad bood zich aan als de anderen zo vaak en zo lang dat ik me bij de fontein op het plein nauwelijks nog een rivier kon herinneren
[pagina 137]
de rivier die we over gingen met een wagen over de brug over de snelweg de storm ontbrak en de lijnen van de wind speelden elders in het wuivende veld