Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 96]

Zintuiglijk

1

Zeg wat je ziet, zei de blinde.

Ik zie, ik zie de verstrooiing
die blauw heet, wolken en vogels ertegen, dus
ook wat drijven, vliegen en wendbaarheid is.

Wat verschuiving betekent lees ik in bomen:
hun kleurige script en striptease, wuiven
van zon erdoorheen. Ik krijg elke dag weer

voor ogen wat avond doet met een hemel, met straten
en ramen, en dan dat ontwaken als ochtend de aarde
aankleedt plus wat eromheen. Dat licht kortom

het verschil maakt. Maar ik zie niet precies
waar het kijken aanvangt, of het stopt waar het botst
op een ding of daar juist begint. Het verschil

neem ik waar tussen nu een gezicht en dat
op een foto van vroeger, maar hoe en wanneer
er lijnen in kropen is me ontgaan. Mijn beeld

ken ik als spiegeling en in mijn hoofd
kan ik haarscherp zien die ik mis: hij is daar

gewoon niet als platte kiek maar gewoon met zijn doen
en bewegen. Ik zie in mijn handen wat leeg is.

[p. 97]

2

En jij? vroeg de ziende.

Kleur kun je niet zien met je vingers al heb je
de namen geleerd, zelfs schaduw blijft een lege
abstractie. Ik kan bij geur of geluid van een ding

het mijne bedenken maar het blijft zoiets als
liefde zien in het hart van een roos of woorden
als of en misschien voor een ziende. Met je

handen zijn bomen slecht te omvatten, stam
kan ik voelen de onderste takken, het blad dat eraan
zoals jij tot aan de bosrand kunt zien en niet

wat erachter. Aan een lichaam herken ik wat wordt
bedoeld met groeien, het trage of snelle van tijd die
in een huid kruipt, rimpels en krassen kan ik wel

voelen, maar iets als het oogverblindende
moet ik verzinnen als tegendeel van waar ik in
rondtast. Een vogel is fluiten want hun vliegen

onttrekt zich aan mij, zoals die je liefhebt zich
wel in je hoofd heeft gezet maar waar is hij.

Hoe ik zie die weg is? Ik zie
met mijn vingers voor altijd zijn omtrek.

[p. 98]

3

Toen kwamen ze iemand tegen die zei

alles te zien, feilloos te weten wat morgen
achter de bosrand, dat tijd een heikel
bedrog was, verzekerde hij. Maar hoe het

zou gaan met de bomen vogels seizoenen
niemand hadden ze nodig om dat te voorspellen
en hoe het zou gaan met de mensen lieten ze liever
het wonder dat zien en voelen we dan wel. Dus

gingen ze verder, prijzend vloekend en zwijgend
schoonden denkbeeldige schermen, hardhouten tafels
kieperden afval in plastic tassen en die in containers.
Waarna ze de schermen en tafels opnieuw

bevuilden. Zo verslonden ze koppig jaren weken
seconden; ze moesten wel ziende en blind als altijd
en alles onder de hemel tiktak verder met dromen
oplossen: hoe vind je het juiste

gebaar voor wat zich niet waarnemen laat
een woord of syllabe voor wat zich niet uitspreekt, dàt
was de oude lucht die ze torsten op rug en schouders.