Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 84]

Scheppingsputsch

laten we aannemen dat het nodig is, dat ik eerst een man ben,
daarna een ding (geen gebruiksvoorwerp) en dan een vrouw,
als dat laatste een vereiste is, er staat ons veel vrij, al zijn
dieren een onmogelijkheid, eerst stik ik in sterrenstof en mijn
herinneringen worden gemaakt en smelten samen terwijl ik
blind spartel in de bol van Borges, dat ik oud word als man met
magere gewrichten, Petrus op een jongeling hoopte toen hij me
binnenliet, dat bij mijn geboorte als ding Maria een albinohuid
verbergt en langzaam negroïde kleurt, misschien paar ik met een
vijgenboom, een mannetje, ik krijg geen vrucht maar word een
zin, ik draag een kostuum van koraal en slaap in een kelder waar
het geluid van een rivier woont, ik sta zes van mijn twintig
levenshoogten af in ruil voor genade voor later voor anders,
ik ben op een tegelvloer en de tegels lijnen me uit, tegen de
regels lig ik als tweelingbroers in een knijpbed en we denken
in dingen, we denken dat het niet meer voorbij gaat, dit hete
knijpen, deze gemene eigenhuid, ik word een niemand een niets,
ik ben die kelder waar geen begin is en geen einde, maar alleen
die nabijheid, die nabijheid die ons verminkt.