Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 68]

Wandeling

Ga jij maar liggen pootjes omhoog en blaas
je laatste adem uit en jij, moeders, laat
je handen bronstig langs de lakens dwalen
en vindt niets dan schilferige huid.

Daar komt de blauwe neus met druppel aan.
Kam je haren, platvoetzuiger met de kikkerbek.
Jou, scheve tand, gun ik de fietstocht niet
en kinderen hetzelfde geëtter maar verhuld.

Waarom haat ik? Waarom geen zeven liefdes?
Bittere meidoorngeur, het egelpaargeluid,
het uitzicht op de uiterwaard en met ganzen,
de smaak van ochtendspeeksel, het witte godsgezicht
en de voelende wil, dieper hoger verder.

Kom me niet te na verdwijnt onder jouw blik.
Hete vingers voelen geeft de doorslag.
Ga jij maar liggen, ik zal je strelen
tot een herborene.