Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 67]

Krakende aarde

Ik kan de naam niet meer verstaan
en plaats hem ver buiten het alfabet
in het huis van een gastvrije man.

Een stille vriend van orde in chaos,
het heelal dat als een tennisbal vliegt
door de kathedraal van zijn universum.

Ten diepste schittert het koningsoog.
Daar blaast de wind over een spiegel
met een dreigend tandpastagezicht.

Het koortsig afdalen houdt niet op.
De zich verdiepende horizon wijkt.
Elk doordenkend mens wil opwaarts
en bestelt een arend.

Dus back to town naar het zuiverste
gebed in lijn zeven waar een vrouw
zich door een snotneus laat strelen.