Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 63]

Waarover men niet spreken kan

De Wittgensteinweg is een moordweg
met greppels en arrogante, gure winden.

De lichtgrijze kluiten sporen mij aan
het begrip vrouw te wurgen tot een geval.

De eerste fietsster moet eraan geloven.
Ik stap uit de droge sloot en vraag de weg.

Verhitte wangen verlichten haar stem.
Ze is daar onbekend en ik begin te huilen

omdat de wringzucht niet te stuiten is.
‘Meneer, kalmeer,’ stoot ze nog uit.