Het Liegend Konijn. Jaargang 7



[pagina 52]
Onze straat in onze straat waren de huizen in zichzelf gekeerd, de rolluiken gifgroen, voor tweederde naar beneden achter ieder raam een muur van sanseveria's als soldaten met bajonetten hielden zij het zonlicht tegen, de blikken van vreemde luizen buiten als het regende trokken wij stoelen tegen het raam, zogen wij ons vol schimmige geluiden wij zwaaiden naar alles wat bewoog alleen zwaaiden we niet hard genoeg behalve een verzopen straathond keek er niemand op