Het Liegend Konijn. Jaargang 6



[pagina 202]
Geen woord Er is geen woord voor missen, hoewel ik het hoor in de merel die zingt in de tuin waar jij niet bent. Geen woord voor het mankeren van de dagelijkse dingen; het snijden van brood, de zoete stroop van simpele zinnen. Geen woord voor de te ontberen belofte dat er een eeuwig zal zijn. Dat jij de enige zal zijn, dat ik een woord vind waarin liefde past als mijn koude lichaam in jouw winterjas. Je zat laat op de avond in je stoel en zei dat het voorbij was en ik vroeg me af waarom ik geen woorden had, maar stuivend zand licht als kruim, duin zonder pad. Ik wist van kindsbeen af dat brood geen weg bezat. Ver weg hoorde ik vleugelslagen. Klap na klap. En jij zat.