Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 184]

Honds lamento

Je zou maar een hond met zo'n vacht in dit weer zijn
aan dat touw met die vrouw steeds maar naast je.
Ze haast je voort door haar straten en laat je
niet snuffelen aan palen maar slaat je
als je een maatje hebt gevonden dat samen plassen wil.

Haar schrilte drilt en bedisselt je tot je
bot vangt en de buurt 's avonds wakker wilt janken.
Dan graait ze met haar rode nagels, ze tergt je
en krijst zelfde wijk de schrik op het lijf dus je verbergt je
uit schaamte maar steeds vertoont zij zich naast je.

Al draaf je je dood, er is geen ontkomen aan haar.
Je hebt haar nooit gekozen, je wilde
die blonde haar borsten bekluiven.
Soms denk je daaraan, dan huiver je.
Minder dan een stuiver ben je
aan de poot van haar tafel.