Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 182]

Enige woorden over de ziel

Het was zo dat ik in de diepte van een tobbe
onder het helder wateroppervlak
mijn eigen kleine ziel zag smeken
hem schoon te schrobben.
Zo zwaar was hij, dat hij naar de bodem
was gezakt.

Zodra ik mijn handen in het water stak
ontglipte hij me als oefende hij zich vast
in de dans ontspringen zoals later de hel.
Vuur is slechts een variant
van water, op welk element mijn ziel
in het geheel niet was gesteld.

Aan de aarde had hij ook een broertje dood;
dorstend naar liefde zeulde ik met hem rond
terwijl ik hem stevig onder mijn arm klemde
wat hem enige troost gaf, naar ik hoop.

In de lucht wilde hij nog voor ik dood was
uit vliegeren gaan met de andere zielen
in een schimmenspel van vreemde magieën
waarvoor mijn geest geen goed woord over had.

Het was dus moeilijk voor mijn ziel de juiste atmosfeer
te vinden zo lang hij tot dit ondermaanse was veroordeeld
en niet mocht gaan naar waar hij het liefste wilde:
het hiernamaals, waarheen hij vluchten zou
zodra de kans zich voordeed.

[p. 183]

 

Slechts een zielsverwant hield hem hier, zo wist ik

 

maar aangezien ik die nergens vinden kon

 

kocht ik voor hem een spiegel waaruit

 

op zielsgebied zijn wederhelft dan maar bestond.

 

 

 

Als Narcissus zo naïef door eigenliefde overmand

 

bindt hem de illusie, zinsbegoocheling, die hem verblindt

 

omdat geen reine ziel op aarde vindt

 

wat hij niet voorradiger vermoedt aan de andere kant.