Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 158]

Er is een bankje waarop niemand gaat zitten

Met de rugleuning tegen een hoge muur
met uitzicht over de ruime drukke stad, tocht
en koffiegeuren van de restauratie links achter
en zoete wind van de bloemen beneden. Niemand

ziet hem zitten maar hij zit er, niemand gaat er zitten
maar er is voldoende plaats. Zelf ziet hij geen reden
op te staan: er is afscheid van hem genomen, eenvoudig
en voor altijd - de koperen en oranje daken, de warme

deken over iedereen die ligt en staat, de rust waarmee
hij ademhaalt, de rust waarmee zijn wimpers boven
en onder elkaar raken en verlaten, laat iedereen onder
zijn blik vanavond rustig kunnen slapen, niemand

hoeft hier plaats te nemen, niemand wacht.