Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 101]

Ik zal je

De kloof dicht zich
tot je niet meer naast mijn gezicht kan kijken.

Een immer minzame glimlach, het hoofd begrijpend schuin,
de onrustige hand streelt lucht in plaats van haren.

Nu het nog kan bereken ik mijn vlucht, maak nachtelijke
sommen van woorden en gebaren, oefen een uitgezongen lied.

Voor onze huiden vonken val ik door de mand.
Een mens ben ik en dat zal blijken.

Ik zal je krijgen.
Ik ga over lijken.