Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 176]

Brief aan een koorvriend
bij het bericht van een zelfmoord

wij hese zangers van weerloze, tedere
liederen hoe vaak hoorden we niet die veel te harde die
haast onhoorbare stem

de stem van de jongen die altijd vrolijk was
vrolijk als de middagen waar geen einde aan komt
de avonden die als oude dronkaards dwalen
als het stof dat opstuift en niet meer neerdwarrelt
en de nachten als zieken die niet kunnen sterven
als de morgens met modder in de mond

wij bouwers van kleine zwaluwnesten wij lage
lauwe windvlagen over het strand we
hebben de zee zien wegebben onze vissen
spartelden nog

ja ook jij en ik waren vrolijk als de altijd vrolijke jongen
vrolijk als het touw in de stoffige paardenschuur
waar zijn vader grimmig hinnikte in een bed van stro
waar zijn moeder toekeek als een roestige spijker
waar zich het nuffige meisje niet had neergevlijd

net een zwerm spreeuwen die
de hemel verduisterde steeds
als hij zijn mond opende bloedde
zijn kindervinger