Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 168]

Liedje

Dat je me binnenlaat
en dat ik ver mag komen:
het liefst vertoef ik in je ogen.

De lippen van het huis
gaan langzaam open. Ze praten
warmte aan, en dag en dauw.

Dat het van steen zou zijn,
van slaande deuren en van sloten,
ik mag er niet van dromen.

De handen van het huis
gaan over rozen. Ze bouwen ons
en dieper kan een mens niet komen

dan heel diep in je ogen.
Het licht is aan, je bent er al
en wacht op mij. We wonen.