Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 167]

Casilda en de rozen

De dochter van de sultan
heeft een schoot vol brood.
Innig zingend loopt ze door Toledo,
ze is het liefje van de dood.

Er kruipen mieren in haar bloed.
Dadels, vijgen en olijven helpen node,
harde noten vallen op haar hoofd.
Ze bidt tot God want God is goed.

De dochter van de sultan
gaat te rade bij haar spiegel;
ze blikt over haar schouder
naar haar billen,

laat haar jurk vervolgens vallen,
draait zich om, bevoelt haar borsten
en lacht dankbaar om de overvloed:
vandaag is ze voorgoed genezen.

De dochter van de sultan
zal nog heel lang eenzaam leven.
Ze breekt de vloek die mij
gevangen houdt en geeft zich

bloot, wil voeden, voelen, minnekozen.
Op een dag houdt men haar staande,
of ze hun honger stillen?
Ze bloost en toont een schoot vol rozen.