Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 146]

Na de mythe

Ach, staken we onze koppen nog maar
diep in de aarde en toonden elkaar onze
veelzeggende konten, keerden

gedachten weer om, droegen de zonden
breed op de veren - onder de grond is een kuil
toch een berg van dezelfde hoogte

als de diepte daarboven - legden ons glansrijke
ei, zagen niet waar het landde en stonden
voorovergebogen tot regen ons wekte

met altijd de zon op de loodrechte poten,
het stevigste donker voor ogen.