Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 116]

Een nieuwe Noach tot de postmoderne gehaaste

Ik zet de tijd stil omdat ik het water vrees.
De zondvloed die onze schuld bewijst.
De natte overdaad die mij alles uit handen slaat.
De golven die ons ontmaskeren als matige
overlevers, als vissen met droge-grond-longen,
als kikkers met huid die gevoelig voor vocht
blaren vertoont na watercontact, als
waterlelies die alleen in een woestijn gedijen.

Ik bouw een boot voor een onmogelijke vaart,
een ark van maanlicht, van zwarte paardenruggen,
waarop ons stralend oog, ons lange haar
dat vol sterren raakt, onze fiere schouders,
fonkelend van ruimte.