Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 77]

Sprong

Zag hem van boven in zijn haren zeil
stilhangen voor het oog tot het moment
ging schuiven en hem ongedacht verplaatste

over de toppen, waarbij achter hem
iets bleek te zwerven dat zijn vorm bewaarde
uit vloeibaar en voorbij. ‘Nou jij, laat los,

sluit af’ - maar kwam niet verder, stond en stond.

(Springt dus de eekhoorn, zei je, dan springt zijn
ziel niet uit zijn lijf zoals bij jou,
de eekhoorn kent zijn staart en is niet bang,

heeft trouwens wel wat anders aan zijn kop,
eet daarvan zoveel hem lust en gooit
de rest omlaag en is al verderop.)