Het Liegend Konijn. Jaargang 6



[pagina 20]
‘Voor het in de volksmond sterven’ een ieder die hoorde de vrede aan tafel, knabbelend aan gebroken botten, dacht: ‘dit is nu het feestmaal, het grote genot.’ vroeg iemand welke ogen dan wenkten deze dronkaard en disgenoot, hij wist enkel het geluid van wandelend gips te onderscheiden tussen het rumoer van kosteloze kennis - bijgeloof gekookt in melk en het bloed van arme moeders. want onze zonen, die ogen hebben, hebben niet het lef te kijken naar het dreunen van de regen, het stikken in het brood, het steeds in herhaling vallen en opstaan met een bevlogen gezicht vol plastic.