Het Liegend Konijn. Jaargang 5



[pagina 182]
Lerna I Over het meer trekt de nacht een dichte nevelstrook. Laat mij vertoeven in de stilte van dit waas want ophef maakt vermoeide ogen dof. Zacht aan de voet is het zand in de diepte, vluchtig de reis voor wie dit water verstoort.

[pagina 183]
II De minste rimpeling maakt mij alert. Springvis? Een steen die naar een mikpunt zoekt? Een vroege held op jacht? Mijn huid verstrakt. Ik vrees geen pijl of zwaard maar waanzin als de hitte van herculisch vuur.

[pagina 184]
III Elk letsel maakt mij onafwendbaar groot, voedt de leemtes in het hoofd. Maar in het donker droom ik dat ik fluister tegen vissen dat ik raaskal als ik roep: ‘Wat mij raakt, slik ik als water weg.’