Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 93]

Geschiedenis

Onder het slepen van haar robes de chambre;
aan de zijden onderrand
van filosoof en staatsman;

onder het noorderlicht
van haar intriges,
onder de plooien van het adellijkste groen
en goudgeel - kijk,
het dubbelraam zwaait open voor het waaien
dat, onhinderlijk, niets oplegt
aan de planten en hun
onverpotte dood;

onder haar magnifieke schilderij
- de rauwe, matinale geur
van verf, het half gestolde
slapend in een doolhof van gezichten; en
dit geuren stijgt buiten
elk bereik, en het penseel valt stil
in de hand van de blindgemaakte;

onder al de opdrachten en misverstanden,
onder de waanzin van de keizers
en hun brokaten kevers, klimmend langs gordijnen
en het riet in unisono bij
de nachtelijke kreek

- maar dit ritselen is eenvoudigweg
het verhullen van hun vallen,
het verklinken van hun sterven,
het niet begrijpen van de val;

[p. 94]

 

onder elke suggestie, diep onder elke suggestie

 

dat het grote gebaar zich zal herhalen,

 

dat de zenuwruis, tussen de geboorte in de schuur

 

en de zon ontploffend als een tulp vol springstof,

 

slechts de schaal zal zijn die alles draagt,

 

 

 

het gebed dat sust,

 

de rede die belooft,

 

het hooglied dat omhult;

 

 

 

Onder elk bedenken in haar helverlichte kamers:

 

 

 

het stomme, koest of koerend op de vloer,

 

de zeepbel die zichzelf fêteert,

 

de kruimel tijdloos in een kier geraakt,

 

de korrel, ver van elk decreet

 

onder een berg van pluis

 

de jaren doorgerold.

 

 

 

Die jeugd te zien doet pijn

 

en maakt je oud - jij, in de plooien

 

van je kermisjas getild; je kleuren

 

vloeken, onverzoend, als clowns

 

die messen trekken

 

en gaan vechten in dat korte,

 

onbegrijpelijke uur.