Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 92]

De geur van fijn vet

Van al mijn wegen, spoorbruggen en viaducten
houd ik het meeste van mijn taal;

van al mijn boswegels houd ik het meest van háár;

van al mijn lampen ritselend in hun kelders
houd ik het meeste van mijn taal;

Van al mijn krokussen in hun saffraanweide
houd ik het meest van háár;

van al mijn blanke nagels aan de schemering
houd ik het meeste van mijn taal;

van al mijn ongeoorloofd stof houd ik het meest van haar.

Ik begin:
de geur van fijn vet doet mij bijna braken,
die geur van fijn vet doet mij braken, bijna,
maar mijn taal nooit -

niet de ziektes niet de pijnen,
noch het branden,
noch de misselijkheden wandelend in haar witte nachten

maar mijn taal

haar

heb ik lief.