Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 87]

[Telkens ik mijn hoofd 's nachts]

Telkens ik mijn hoofd 's nachts
op zijn hart te rusten leg

begraaft hij zich
als een slapend kind in mijn armen.

Ik voel in hem het trillen, onbewust
van vezels en een hartslag die
vertakt als fijn kristal. Een web

van ijs, slechts
krakend mooi en breekbaar.

Opeens is alles helder.

Het gebeurt dat ik hem lezen kan.
Dat hij tegen mij aankruipt en rinkelt.