Het Liegend Konijn. Jaargang 5



[pagina 27]
Hoe muziek haar verliet Als kind zat zij al achter de piano voeten bungelend, vingers watervlug het donkerblonde haar verspringend op haar rug ergens werd gezongen ('t geheel een schilderij van Kees van Dongen) Zo speelde zij haar leven door, van zwart naar wit, van wit naar zwart op lichtzinnige franse, zwaarwichtige duitse piano's tot zij de tel verloor en naar haar uitgespeelde handen staarde Het klavier kwam haar nu voor als een dichtgeklapt gebit dat noten weigerde, akkoorden de weg versperde wat zij hoorde niet meer dan de stilte van een druppelende kraan Hoe had het ooit kunnen bestaan, dat gevoel tussen haar en het instrument, die smeltende muziek die haar had verlaten en haar nu achterliet zonder hoor of wederhoor.