Het Liegend Konijn. Jaargang 5(2007)– [tijdschrift] Liegend Konijn, Het– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende [pagina 22] [p. 22] Choreografie voor een meisje van drie 1 De man aan de rand van het plein een dansend meisje van drie liet hem zien hoe hij diende te leven: steeds overnieuw Binnen, aan metersdikke museummuren hingen ingelijst fragmenten van een mozaïek puzzelstukjes uit een niemandsland Het meisje van drie, schots en scheef in haar rok springend van tegel op tegel, van hot naar her ernstig verdiept in pirouettes en passen. De conservator had een kaart getekend verbindingen gelegd waarbinnen brokstukken zich maar schoorvoetend schikken wilden. Met haar slingerbeentjes, spits opgerichte kin welke choreografie ligt aan haar dans ten grondslag wat beweegt haar over dit zinderend plein? Plotseling staat zij stil, kijkt om zich heen telt de tegels en knikt. Klaar. Uitgeraasd neemt zij de benen. Ook de man stapt op, gaat het museum binnen zijn ogen springen van scherf naar scherf met een glimlach denkt hij aan haar dans. [pagina 23] [p. 23] 2 Binnen in de man die onwennig een brug oversteekt en naar het water staart bleef zij staan Water duldt geen gaten, gaten zijn mensenwerk na jaren graven opgedolven uit wat de rivier diep in haar bedding achterliet: de fluit zonder fluitspeler de dar op zoek naar de bloem de hals reikend naar een afgebroken hoofd En dan, à l'improviste, is daar die plotselinge notencombinatie die een paar ogen tevoorschijn roept Ogen van een driejarige, dansend duizenden jaren geleden, kijken hem vanuit de diepte aan. [pagina 24] [p. 24] 3 Soms, terwijl hij slaapt schiet de man de muziek te binnen waarop zij dansen kan en ontwaakt dan ‘met betraand gelaat’. (De conservator weet wel raad.) ‘Snaarinstrumenten brachten haar ten gehore in onze collectie worden een klankkast en wat losse snaren als stille getuigen achter glas bewaard.’ De man beseft: onmogelijk te spelen op verdwenen instrumenten en toch dat is wat hij zichzelf voor ogen stelt De herschepping van haar dans er is een kleine kans denkt hij als ik niet aan haar denk noch aan die dans De conservator: ‘Ik heb het aantal tegels van het plein geteld op grond van een schets een choreografie, - 'k geef toe met hier en daar lacunes, - opgesteld.’ Lacunes, gaten, losse snaren daar moet de man muziek mee maken hij valt gedachteloos in slaap Maar het meisje weet dat er altijd gedachten zijn die haar terugvoeren naar het plein midden in het hoofd van de dromende man. [pagina 25] [p. 25] 4 De conservator: ‘Niets valt met zekerheid te zeggen maar door uitsluiting, nadere vergelijking wellicht ontstaat zo een patroon waarbinnen haar dans aan betekenis wint.’ De man wil meer: haar wild zwierende armen de triomfantelijke grijns, het natte haar in klissen slierend vingers en tenen wijd gespreid. ‘Was het maar waar,’ zegt de conservator ‘maar verder dan tot hier kunnen wij in naam der wetenschap niet gaan.’ Dan breng ik mijzelf ten val besluit de man en vliegt vervolgens in duizend stukken uit elkaar. Verdrietig raapt de conservator scherven doof voor een muziek die uit zijn voegen barstend zich hals over kop in de diepte stort. [pagina 26] [p. 26] 5 ‘Een kinddanseres (de leeftijd af te leiden uit een bewaard gebleven hiel) die zich - een voet, een hand, geheven knie - overgeeft aan muziek gespeeld door vingers op een fluit, de faun spoorloos verdwenen op zijn oren en wat hoofdhaar na het geheel vermoedelijk voorstellend een Priapisch feestgelag.’ Vorige Volgende