Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 22]

Choreografie voor een meisje van drie

1

De man aan de rand van het plein
een dansend meisje van drie liet hem zien
hoe hij diende te leven: steeds overnieuw

Binnen, aan metersdikke museummuren
hingen ingelijst fragmenten van een mozaïek
puzzelstukjes uit een niemandsland

Het meisje van drie, schots en scheef in haar rok
springend van tegel op tegel, van hot naar her
ernstig verdiept in pirouettes en passen.

De conservator had een kaart getekend
verbindingen gelegd waarbinnen brokstukken
zich maar schoorvoetend schikken wilden.

Met haar slingerbeentjes, spits opgerichte kin
welke choreografie ligt aan haar dans ten grondslag
wat beweegt haar over dit zinderend plein?

Plotseling staat zij stil, kijkt om zich heen
telt de tegels en knikt. Klaar.
Uitgeraasd neemt zij de benen.

Ook de man stapt op, gaat het museum binnen
zijn ogen springen van scherf naar scherf
met een glimlach denkt hij aan haar dans.

[p. 23]

2

Binnen in de man die onwennig
een brug oversteekt en naar het water staart
bleef zij staan

Water duldt geen gaten, gaten zijn mensenwerk
na jaren graven opgedolven uit wat
de rivier diep in haar bedding achterliet:

de fluit zonder fluitspeler
de dar op zoek naar de bloem
de hals reikend naar een afgebroken hoofd

En dan, à l'improviste, is daar
die plotselinge notencombinatie
die een paar ogen tevoorschijn roept

Ogen van een driejarige, dansend
duizenden jaren geleden, kijken hem
vanuit de diepte aan.

[p. 24]

3

Soms, terwijl hij slaapt schiet de man de muziek te binnen
waarop zij dansen kan en ontwaakt dan
‘met betraand gelaat’. (De conservator weet wel raad.)

‘Snaarinstrumenten brachten haar ten gehore
in onze collectie worden een klankkast en wat losse snaren
als stille getuigen achter glas bewaard.’

De man beseft: onmogelijk te spelen
op verdwenen instrumenten en toch
dat is wat hij zichzelf voor ogen stelt

De herschepping van haar dans
er is een kleine kans denkt hij
als ik niet aan haar denk noch aan die dans

De conservator: ‘Ik heb het aantal tegels van het plein geteld
op grond van een schets een choreografie, - 'k geef toe
met hier en daar lacunes, - opgesteld.’

Lacunes, gaten, losse snaren
daar moet de man muziek mee maken
hij valt gedachteloos in slaap

Maar het meisje weet dat er altijd gedachten zijn
die haar terugvoeren naar het plein
midden in het hoofd van de dromende man.

[p. 25]

4

De conservator: ‘Niets valt met zekerheid te zeggen
maar door uitsluiting, nadere vergelijking
wellicht ontstaat zo een patroon waarbinnen
haar dans aan betekenis wint.’

De man wil meer: haar wild zwierende armen
de triomfantelijke grijns, het natte haar in klissen slierend
vingers en tenen wijd gespreid.

‘Was het maar waar,’ zegt de conservator
‘maar verder dan tot hier kunnen wij
in naam der wetenschap niet gaan.’

Dan breng ik mijzelf ten val
besluit de man en vliegt vervolgens
in duizend stukken uit elkaar.

Verdrietig raapt de conservator scherven
doof voor een muziek die uit zijn voegen barstend
zich hals over kop in de diepte stort.

[p. 26]

5

‘Een kinddanseres (de leeftijd af te leiden uit
een bewaard gebleven hiel) die zich - een voet,
een hand, geheven knie - overgeeft aan muziek
gespeeld door vingers op een fluit, de faun
spoorloos verdwenen op zijn oren en wat hoofdhaar na
het geheel vermoedelijk voorstellend een Priapisch feestgelag.’