Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 374]

Shrinivasi

Veranderlijk

I

Dit moet een gevleugelde mier zijn
waarvan in mijn land
tussen Kerst en Driekoningen
zwermen te voorschijn komen
de kleine regentijd aankondigend

Dit moet een gevleugelde mier zijn
hij vliegt tegen de grote treinruit op
in het opgewarmde Holland

Hij vliegt op en tuimelt
telkens weerom
in een pogen te ontvluchten
de witte dag tegemoet
up en down, up en down
belandt op de vloer
de vleugels gebroken

Een 1 cm lang, driftig insect
kruipt vol angst over de vloer
zal in trein naar Utrecht
eerder dan verwacht
zijn laatste uur aan zien komen
nu ik niet in staat ben geweest
de trein tot stilstand te brengen
om mijn kleine dierbare gast
die mij aan mijn land herinnert
de vrijheid te hergeven.

[p. 375]

II

En
de Oorlog is eindelijk voorbij
Europa en Duitsland in puin
achtergelaten
horen wij nog uit Londen
de mantra van Radio Oranje:
Nederland zal herrijzen
en de belofte van Koningin Wilhelmina
dat ons land autonoom zou worden.
En tienjarenplannen werden ontworpen
Van overzee kwam een der onzen.

In jas en broek zie ik de professor
veerkrachtig, met een durende lach
wuivend naar ons
zijn das opwippend door de wind
dansend op zijn hart;

met grote overtuiging klinkt zijn stem
uit het CCS-gebouw

Politiek is volgens Spinoza:

macht,

geld

en genot

maar... voor Suriname:

macht,

geld

en vrouwen

[p. 376]

 

Niet tot het gilde der studenten horend

 

ving ik letterlijk die woorden op

 

hoor ik nu nog het daverend gelach

 

donderen over de Noorderkerkstraat

 

en mijn klasgenoten der Geneeskundige School

 

alsook de alumni van de Rechtsschool

 

zullen zich dit wellicht nog herinneren

 

met een gefronsde flashback.

 

 

 

En hij die niet binnen mocht

 

en niet werd genood

 

legt deze gebeurtenis

 

uit zijn jongelingsjaren

 

historisch vast.

 

 

 

Prof. Dr. Rudi van Lier

 

is gekomen, gegaan.

 

Zijn definitie van politiek

 

blijft als een teken aan de wand

 

voor hen die zo graag en zo gretig

 

over ons willen regeren.

[p. 377]

III

Een blaadje
tooit

een tegel

bezweet

en

bui-bepareld;

een blaadje

bronsgebrand

hier

neergedwarreld

om

met de aarde

één

te worden

en

straks

één

te zijn

met mij

[p. 378]

IV

Met moeizame passen
loop ik het trottoir
in de dampende morgen
het is half tien.

Dan een kort claxonsignaal

ik kijk om

zie Premdas

een lach

een knipoog.

De zengende morgen
wordt ineens een koele oase

zeulen mijn voeten niet meer

maar snellen veerkrachtig vooruit.

Blind in het begin
voor de luister rondom mij
zie ik als ik omkijk
hoe uit de reusachtige ruiker
van de groenhartboom
bloesem na bloesem
een gouden tapijt weeft
op het schaduwgroene gazon
aan de voet van
mr. Dr. Julius Caesar de Miranda