Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 346]

René Puthaar

Zij verandert

Voorbij het punt te zeggen
dat antieke liefde vorm inhield,

aardewerk voor wijn bedacht
de een, een asbeker de ander,

lag zij zo stil tussen mijn scherven
dat het niet kan of zij bestaat.

De branding van die dagen
in de verte van mijn hart -

wat minder dan gerucht was
toen zij kwam, heel en al nabij

in vlees en bloed, haar volte:
groot geluid, in lichterlaaie

stond zij midden in mijn nacht.

[p. 347]

 

Mijn liefde schokt, zong zij,

 

storm slaat schepen van de wal,

 

 

 

de wereld laat haar gekken los,

 

dans met mij, ga met mij teniet.

 

 

 

Dat was haar lichthonger. Ik luisterde.

 

Ik dacht te horen wat zij ademde.

 

 

 

Halve glazen in het donker:

 

het was de maan, dat ik ons zag.

 

 

 

Tegen het gloren van de tijd

 

lag zij getroffen in een zin

 

 

 

te breken. Zij flonkerde, zij brak.

 

Haar ogen vielen open, mijn lippen dicht.

 

 

 

Ik denk te horen dat zij ademt.

 

 

 

Ik bestond waar zij nu is.

 

 

 

Zij verandert de geschiedenis.